Talai Bidea Traila

Track-a.

En castellano.

Igandean, nire lehen mendi lasterketa lehiakorra egin nuen. 2021ean, Hiru Haundiak lasterketan parte hartu nuen, baina amaitzeko eta gozatzeko helburu bakarrarekin. Oraingoan desberdina izan da…

Talai Bidea Traila, ezagunak bezain ederrak diren inguruetatik igarotzen den lasterketa motza eta eskuragarria da. Esperientzia, beste 500 parte hartzaile eta animatzaile anitzekin partekatu nuen. Eguna fresko baina eguzkitsua izan zen eta haizea zati gehienetan alde izan genuen.

Ibilbidea ia osorik ezagutzen nuen eta horri esker segurtasunaz gainezka nuen. Konfiantza gehiegi horrek nuen helburuetako bat ez betetzera eramango ninduen: 2 ordu eta 40 minututan lasterketa amaitzea.

Bitxia da askotan zeharkatzen ditudan bideetan lehiatzea. Hortaz gainera, txalupaz portua zeharkatzea eta Jaizkibelen izan genituen bista zoragarriak, guztiz berezia bihurtzen dute lasterketa hau. Azkenean, bigarren erdian asko sufritu ostean, hiru ordu inguru hartu ninduen irteeratik helmugara iristea. Behintzat, orain ditudan baldintza fisikoak ondo ezagutzeko balio izan dit lasterketak:

• Indarra nahikoa: gorako aldapak nire indarguneak izan dira. Jende dezente aurreratu nuen aldapa gora gehiegi nekatu gabe.
• Maldan beherako teknika ahula: bide irregularretan ondo ibiltzen naizen arren, luzera handiko beherako maldetan gorputzaren egoera okertu egiten zait. Abiadura handian hasi ondoren, hankak ahultzen hasten zaizkit, arnas erritmoa okertu eta haize-mina sartzen zait. Honek denak, erritmo galera ekartzen du eta errekuperazio eza.
• Arnasketa teknika okerra: aurreko puntuarekin oso erlazionatuta, arnas ohitura txarra daukat. Lasai ibiltzean ez du garrantzirik izaten, baina erritmoa estutzean agerian gelditzen da.
• Erresistentzia falta: maiz mendian ordu dezente ibiltzen naizen arren, Hiru Haundiak lasterketatik ez dut benetako luzerako entrenamendurik egin, eta hori nabaria da.
• Atsedena: naiz eta asko kontrolatu, aurreko egunean sagardotegian jandako txuletak ez du asko laguntzen mendian korrika egiteko.

Honetaz aparte, lasterketarako estrategia ez zetorren bat nire prestakuntzarekin (planifikatua -> gertatutakoa):

• Indartsu hasi: “lehenengoen” artean atera eta mantendu ulian zehar. Atsedena hartzeko aukera izango dut portuan eta itsasontzian. -> Esana egina! Ulia 39 minututan zeharkatu nuen (60. Postuan).
  
  

  

  Irteera.

  
  
• Erritmo egonkorra mantendu Jaizkibeleko igoeran: pausoz pauso, azkarregi joan gabe baina ahuldu gabe ere. -> Uste baino hobeto. Jende asko aurreratu nuen Jaizkibelen maldan gora gehiegi estutu gabe.
• Kostarako maldan behera errekuperatu: gehiena maldan behera izanik hankak askatu, arnasketa lasaitu eta erritmo onean jaitsi. -> Maldan beherako teknika ahulagatik, forma galdu nuen eta denbora ederra galdu ere. Itsasora iristean nekea areagotu zitzaidan eta hankak txikitu.
• Kostako gora-beheran, eutsi: presarik gabe, eremu ederra da, gozatu! -> Jaitsiera tamalgarriaren ondoren, ezin izan nuen nahi adina gozatu eta kostak hanketan nuen nekea areagotu zidan.
  
  

  

  Nekea gorputzean.
  

  
  

  

  Kostan gora eta behera.
  

  
  
• Guadalupera igoera: azken gorako malda da, estutu gabe baina alfertu gabe ere. Animo! Gutxi falta da eta! -> Lehen esan bezala, igoerak nire indar-puntuak dira. Hala ere, aurreko bi faseen ondoren, hanken ehuneko txikia nuen erabilgarri. Jendea orokorrean ni baino hobeto zebilen, eta horrek buruan eragina du.
• Hondarribira jaitsiera: ahal dena egin dagoenarekin. Azken hiru kilometroak gelditzen dira eta dena eman behar da. -> Guadalupeko hornidura-gunean 3 minutu eskas gelditu ondoren, ahal dudana egiten dut maldan behera kalanbrerik ez izateko. Helmugarainoko azken 800 metroak, latzak izan ziren.
  
  

  

  Helmuga.

Azkenik, bihotz taupaden irakurketa arrotza aztertuko dut, non argi eta garbi ikusten da nire gorputzaren prestakuntzak ez zuela bat egin lasterketako estrategiarekin. Bertan argi eta garbi ikus daiteke lasterketaren bigarren zatian gorputzak metatua zuen nekea.

Taupadaka.

Eskerrak ematen dizkiet hemendik nire animatzaile pertsonalei, helmugara gerturatu zirenak garagardotxo batekin ni animatzera eguerdiko eguzkipean. Muliateko Giroa tabernan bazkaldu genuen gero, helmugatik oso gertu eta etxera itzuli ginen atsedena hartzera.

Antolatzaile, bolondres eta animatzaile guztiei ere eskerrak eman dizkiet hemendik. Zuek gabe, honelako gauzak ez lirateke posible izango. Mila esker!